Dit zou hem worden. De halve marathon onder de 1:50. Of in ieder ruim onder de 1:55. De Reest halve marathon in Meppel. Het was mijn tweede halve marathon dit jaar. Drie maanden na de halve van Zwolle. Ik was benieuwd of ik met minder warme temperaturen en een parcours met minder klinkers en bochten een betere tijd neer kon zetten. Mijn PR staat op 1:56 en dat moest sneller kunnen. Toch?

Voorbereiding
De voorbereiding was minder goed dan de halve in juni. Ik liep al vroeg in mijn voorbereiding duurlopen van 15 en 16 kilometer. En toen kwam die hittegolf in augustus. Dat maakte de zin in lange duurlopen minder. Ik heb slechts twee keer een lange duurloop van 18km gelopen afgelopen weken. En net vorige week was ik niet fit en hing ik tegen een griepje aan. Lopen heb ik dus niet meer gedaan. Eten en drinken stond me tegen dus ook daar ontbrak het aan. Gevolg was wel dat ik totaal niet zenuwachtig was. Vrijdag heb ik een stapel pannenkoeken weggewerkt en veel gedronken om enigszins de schade in te halen wat betreft voeding.

Raceday
En toen was het zover: raceday! Zaterdagochtend werd ik wakker met een grauwe lucht, het was koud. Er toch een zonnetje voorspeld met een graad of 13? De twijfel sloeg toe: mouwloos of een t-shirt. Eenmaal aangekomen bij de start brak de voorspelde zon door en werd het direct warmer. De keuze was snel gemaakt, definitely een hemdje. Ideaal hardloopweer: zon, 13 graden en weinig wind.

Kilometer 1 – 5
Wat fijn, een kleinschaligere wedstrijd. Niet al te veel deelnemers. Je kleding in de kleedkamers, nog vlak voor de start naar het toilet kunnen, rustig rondjes inlopen op de atletiekbaan. Het startschot klonk en ik ging rustig van start. Genoot van het lopen, het mooie weer. Ik had een lekker tempo en dat voelde goed. Na 1 kilometer (nu al?) gaf mijn Garmin aan dat ik daar 5:06 over had gedaan. Oei, dat was wel wat harder dan ik in gedachten had. Ook kilometer 2 liep in in 5:11. Om onder de 1:50 te lopen moest ik onder de 5:15 per minuut lopen. Met dat doel in gedachte besloot ik dat ik maar gewoon door bleef lopen, het voelde goed. Hoe het over 15 kilometer ging zou ik dan wel zien. Na ongeveer 26:30 passeerde ik de 5 kilometer.

Kilometer 6 – 10
Het gaat lekker. De kilometers gingen gestaag voorbij. Met één uitschieter van 5:23 bleven de kilometertijden rond de 5:14. Ik haalde mensen in en had de smaak te pakken. Voor me liep een drietal dat een lekker tempo te pakken had en ik sloot aan. Ik had mijn muziek op, erg fijn. Ik genoot van de beats en de mooie omgeving. Wat fijn om niet slalommend te hoeven inhalen en een parcours vol bochten te hebben. Rond de 9 kilometer kwamen we op een zandpad en daar had ik moeite mee. Wat een verschil met lopen op asfalt, pittig! Dat merkte ik aan het drietal dat ik niet kon bijbenen. Net onder de 52 minuten tikte ik het 10 kilometerpunt aan. Dat was sneller dan mijn laatste 10 kilometerwedstrijd. Liep ik niet te hard? Zou ik dat wel volhouden?

Kilometer 11 – 15
Ik kreeg het zwaarder. Bij 11 kilometer nam ik een gelletje. Ik liep intussen gelijk op met een man. Mijn bovenbenen begon ik ondertussen flink te voelen. Toch het gebrek aan langere duurlopen. Op 1 uur 19 passeerde ik de 15 km. Niet slecht, maar nog 6 kilometer te gaan.

Kilometer 16 – 20
Mijn benen kregen het inmiddels het zwaar te verduren. Ik voelde dat kramp op de loer lag. Achteraf zag ik dat ik 1.24.10 deed over 10 mijl, dat was zelfs een PR van bijna anderhalve minuut. Hmmm, toch wat te hard van stapel gelopen – letterlijk in dit geval. Er zit niets anders op dan gas terugnemen. Ik zag mijn tijd van 1:50 -die nog in het verschiet lag als ik zo door bleef lopen- als sneeuw voor de zon verdwijnen. De laatste kilometers liep ik zo goed en kwaad als het kon. Elke keer schoot de kramp in mijn kuit en ik zal niet herhalen wat mijn woorden waren. Ik werd door veel mensen ingehaald, wisselde wandelen af met een poging tot hardlopen (joggen) in Pinokkiostijl. Wat baalde ik. Maar opgeven was geen optie. Doorgaan tot het bittere eind.

Laatste kilometer
Hèhè, het eind lijkt eindelijk in zicht. Nog 1 kilometer en een beetje. Ik had nog ruim 6 minuten te gaan om onder de 1:55 te komen. Moest haalbaar zijn als ik het tempo wat ik liep vast kon houden. Helaas. 600 meter voor de finish kon ik geen stap meer verzetten. De kramp in mijn voet sloeg genadeloos toe. Grrrr. Dit meen je niet! Zo goed en kwaad als het kon probeerde ik de kramp weg te laten zakken door mijn tenen naar me toe te trekken. Een verkeersregelaar wees me op een lantaarnpaal om te strekken. Ha, dat hielp. Bedankt meneer. Go go go, die laatste meters volmaken! De aanloop naar de atletiekbaan en vervolgens het laatste rondje op de baan. Normaal gesproken zet je dan de eindsprint in. In mijn geval dus niet. Ik probeerde wel nog zoveel mogelijk te versnellen en daar was ie dan: de finish! Officiële eindtijd: 1.55.28. Wel een PR van een halve minuut. Maar damn, er zat meer in.

Terugkijken
Uiteindelijk bijzonder dat ik nog een PR gelopen heb ook, in de eerste 15 kilometer had ik een aardig tempo waarmee ik dit verval kon opvangen. In wat frissere temperaturen gedij ik toch stukken beter. Ik had beter rustiger kunnen starten, maarja dat is achteraf. Conditioneel voelde het goed op het moment, en ik denk dat ik dit vol had kunnen houden als die kramp niet kwam opzetten. Blijkt dat ik zelfs 2 minuten heb stilgestaan door de voetkramp zag ik in de statistieken op Strava. Tevreden? Niet echt. Mijn doel is nog niet gehaald. Die 1.55 kan ik zeker kloppen en ruim ook. Wel heb ik de eerste 15 kilometer genoten van de prachtige route. En nu? Eerst ga ik focussen op wat kortere afstanden, de 5 en 10 kilometer. En daarna? Dan ga ik een halve marathon onder de 1:50 lopen. Beloofd.