Een beetje later dan gepland, maar hier volgt het alsnog: het wedstrijdverslag van de 10 mijl van Zwolle Zuid 16 april.

Sinsd lange tijd stond er weer een wedstrijd op het programma: de 10 mijl van Zwolle Zuid. Een wedstrijd door de wijk en een deel op de dijk langs de IJssel. Een mooie route. Met een beste afstand: 16,1 kilometer. Ik was eigenlijk niet zo met deze wedstrijd bezig, het past mooi in het schema naar de halve marathon. Dus zenuwen had ik totaal niet. Er stond een behoorlijke wind. Het zonnetje kwam in de middag steeds vaker naar voren. Met een graad of 12 was de keuze snel gemaakt: het werd een korte broek en t-shirt. De wedstrijd startte om 17 uur. Dat betekende lopen rond etenstijd. Mijn runnersmeal bestond uit 4 pannenkoeken met stroop die ik verspreid tussen 14 en 15.30uur nam. Een goede bodem. Geen hongerklop onderweg, maar ook geen last van een te volle maag. Voor herhaling vatbaar.

Start!
En toen was het al zover. In het startvak was het gelukkig lekker warm tussen de medehardlopers. De menigte schuifelde langzaam vooruit, daar gaan we! Ik stond redelijk achterin het startvak. Dat betekende dat ik niet te hard van start kon. Op zich fijn om wat te temperen. Maar het betekende ook dat ik al slalommend en door de berm mensen moest inhalen. Ik wilde ook niet té langzaam starten. Na een aantal kilometer zat ik lekker in mijn ritme en begon ik steeds meer mensen in te halen. De kilometers tikten voorbij. Met een klimmetje de dijk op, daar stond een stevige zijwind.

3 – 8 kilometer
Op de één of andere manier gaf mijn Garmin veel eerder het kilometerpunt aan, terwijl ik hem toch echt op de start had aangezet. Na de dijk liepen we weer de wijk in waar het publiek stond te juichen en regelmatig opzwepende muziek uit de speakers schalde. Motiverend. Het was inmiddels wel begonnen met regenen. In combinatie met de wind toch wat frisjes. Extra hard lopen dan maar. Ik voelde al dat mijn hoofd al enorm rood was. Of paars. Een mix van tomaten met bieten is er niks bij. Een kwaaltje waar ik helaas geen invloed op heb. En daar was alweer de finish in zicht. Ware het niet dat ik nog een rondje moest. Nu had ik echt de ruimte, een groot deel liep de 5 mijl.

8-11 kilometer
Steeds meer versnelde ik. Ik voelde me goed. De benen wat koud, maar nog steeds vlogen de kilometers voorbij. Ik passeerde de 10 kilometer in een tijd die ik laatst nog bij een wedstrijd liep. Toen ik de 11 kilometer aantikte op 58 minuten concludeerde ik met een snel rekensommetje dat een PR er dik inzat als ik zo bleef doorlopen. Mijn beste tijd stond op 1.26.49. Dat is inmiddels ook alweer 5 jaar geleden dat ik deze afstand liep als wedstrijd.

11-15 kilometer
Dit gaat lekker! Ik haalde steeds meer mensen in. Mensen? Mannen bedoel ik. Waar waren alle vrouwen? Dat werkt heel motiverend kan ik je vertellen. Ik kreeg het wel zwaar, maar letten op de arminzet, blik op oneindig en gaan. Het 15 km punt passeerde ik rond 1.19 uur. Nog maar ruim een kilometer!

15-16.1 kilometer
Oke, nog een extra versnelling. Bij de interval doen we ook wel eens een kilometer interval, dat is niks. Inmiddels rende ik stoïcijns langs het publiek en hoorde ik ‘Bloed, Zweet en Tranen’ van Hazes op de achtergrond. Van bloed geen sprake, wel zweet en tranen – door de wind. Harder, harder. Mijn Garmin gaf op 1.24 nogwat aan dat ik de 16.1 kilometer had bereikt, maar ik moest toch echt nog zo’n 200 meter tot de finish. Toen de rotonde in zicht was vlak voor de finish perste ik er nog een eindsprint uit. Yes! 1:25:36 officiële tijd. Met nu nog 6 weken te gaan tot de halve marathon biedt dat perspectief. Een PR moet er in ieder geval in zitten. Onder de 1:55 zou toch haalbaar moeten zijn. Onder de 1:50 wordt heel hard aanpoten en afzien. De vraag of dat gaat lukken. Zoals Annemerel -een inspiratie op hardloopgebied- dit zo mooi verwoordt: onder de 1:57 (en dus een PR) is brons, onder de 1:55 is zilver en onder de 1:50 is goud.

To be continued!