‘Ik ga naar school! Ik ga naar school!’ Luidkeels marcheerde je vanmorgen enthousiast de trap af om te benadrukken dat het vandaag dé dag was. Eindelijk was het zover! Jij, mijn grote en tegelijkertijd zo kleine meisje, ging voor het eerst naar de basisschool. Bijna 4 jaar. Je stond te popelen. De splinternieuwe rugzak met ‘zwanenprinsessen’ stond al klaar. Vanochtend vulden we de eveneens nieuwe zelfgekozen broodtrommel met een foto van papa, mama en je kleine broer erop. Je moest en zou er één met ons erop hebben, zodat je ook op school naar ons kan kijken. Je liet vol trots je nieuwe gympen voor de gymles zien aan oma die op je broer kwam passen. De tas was gevuld. We waren klaar om te gaan.

Klaar om de wereld van de basisschool te ontdekken. Al maanden waren we aan het aftellen. ‘Nog zoveel keren naar de opvang. Nog 3 nachtjes slapen.’ Steeds kwam het moment dichterbij. Ook de eerste ouderavond heb ik al achter de rug. Inclusief gniffelmomentje toen ik alle ouders in een kring dubbelgevouwen zag zitten op die kleine kleuterstoeltjes. Jij keek verheugd uit naar dit grote moment. Ik had toch wel wat gemengde gevoelens bij deze mijlpaal. Een periode die nooit meer terugkomt. Geen ochtenden relaxt opstarten terwijl je voor de zoveelste keer Frozen kijkt met je broertje die net zo’n Elsafan is als jij. Geen boodschappen doen terwijl je me goed helpt, alle boodschappen verzamelt en als je ze op de band legt uitgebreid benoemt. Geen enthousiaste dansjes. Het zal een stuk rustiger zijn zonder jou met je gezellige kletspraatjes en je eigenwijze buien. En hoewel die rust ook vaak heel fijn is, ga ik – en zéker je kleine broer – je best missen. Alsof je het aanvoelde zei je de afgelopen weken meerdere malen tegen me: ‘Mam, ik vind het heel leuk dat ik naar de basisschool ga. Maar ik ga jou wel heel erg missen hoor.’ Slik. En verbeeldde ik het me of gaf je me echt vaker dan normaal een dikke knuffel?

Wat gaat vier jaar toch ongelofelijk snel. Het is het grootste cliché wat kinderen betreft maar ik blijf het beamen: wat worden ze snel groot. Je bent geen peuter meer, maar een wijze kleuter. Trots en blij dat je naar school mag. Toch maakt het mij een beetje weemoedig dat je bijna vier jaar wordt. Het lijkt als de dag van gisteren: het moment dat je op mijn borst werd gelegd. Zo ieniminie. 3060 gram, tien kleine vingertjes en teentjes, schattige bewegingen en die kreunende geluidjes van een heel klein baby’tje. Die geluidjes hebben in die vier jaar plaatsgemaakt voor een waterval aan woorden, de hele dag door. Een welbespraakte dame die bijdehante opmerkingen maakt waar menigeen om moet lachen. Zo heerlijk onbevangen en jezelf. Ik hoop dat je jezelf blijft in de wereld van de ‘basisschool’.

Ik vond het best spannend, deze dag. Jij had daar geen last van en had er vooral veel zin in. Je had de foto van de juf talloze keren bekeken op de website. Je wist de namen van alle andere kinderen in je klas al. Het scheelt dat dat er maar 3 zijn ;-) (er komen elke maand nieuwe kinderen bij). Toen we het klaslokaal binnenliepen werd je toch wat verlegen. Demonstratief wilde je de juf geen hand geven en klampte je jezelf aan papa vast. Ik kreeg een brok in mijn keel. Gelukkig ontdooide je wat toen je in de kring ging zitten en een boekje mocht kiezen. Voor ons was het tijd om te gaan. Je gaf ons een dikke kus en tranen bleven gelukkig uit.

Vol verwachting haalden we je vanmiddag op. Hoe zou het zijn gegaan? Wát een verschil met die ochtend. Je stond te springen op het schoolplein, door het dolle was je. Glunderend met een brede lach van oor tot oor. Het eerste dat je zei was: ‘Ik heb goed geluisterd naar de juf hoor,’ en ‘Ik heb al mijn broodjes opgegeten.’ Wat was ik trots. Toen ik eenmaal thuis zei: ‘Morgen mag je wéér naar school,’ sprak je gezicht boekdelen. De kop is eraf. Op naar een nieuwe fase. Een fase van het grote loslaten. Op naar dag 2 van de komende acht jaar.